Η οριστική έξοδος του πρωτόγονου ανθρώπου απο το μεταφορικό και κυριολεκτικό σκοτάδι των σπηλαίων ,έχει απασχολήσει τις τέχνες και τις επιστήμες σε σημαντικό βαθμό στη διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας.Απο τις πρώτες απόπειρες των πρωτόγονων φυλών να φωτίσουν το σκοτάδι της σπηλιά τους με τη φωτιά, μέχρι τις μεταφυσικές αλληγορικές προσεγγίσεις του πλατωνικού σπηλαίου ,το Ορφικού ταξιδιού “στον κάτω κόσμο” η το ταξίδι του ήρωα στο σκοτάδι και η επιστροφή του σαν νικητή στο φως , είναι όλα μία παλιά ιστορία.
Σαφώς λιγότερα εχουν καταγραφεί για την συνεχή σχέση του ανθρώπου με το υπόγειο περιβάλλον.Δηλαδή παρά την “έξοδο” μας από το πρωτόγονο σκοτάδι η σχέση μας με αυτό παραμένει ισχυρή. Ορυχεία,τούνελ,μετρό και κάθε είδους υπόγειοι χώροι (και δραστηριότητες) έχουν μπει για τα καλά στη ζωή του σύγχρονου ανθρώπου ,κυρίως με την βιομηχανική επανάσταση.Η τάση του ανθρώπου να βυθιστεί στο σκοτάδι του υπόγειου κόσμου ,να εξερευνήσει τα μυστικά του και να χρησιμοποιήσει τις όποιες δυνάμεις η ιδιότητες του είναι επίσης μία ισχυρή τάση όχι απαραίτητα “διαβολική”.Οι κάθε λογής υπόγειες δομές με την αίσθηση του παράδοξου,του μυστήριου και του απροσδόκητου, οι σκιές από το τεχνητό φως,το “ταξίδι στο κέντρο της γης” η εξερεύνηση αχανών σπηλαίων ήταν πάντα γοητευτικά και παράξενα οικεία.
Στη σύγχρονη εποχή το ταξίδι στο μετρό η στα τούνελ των αυτοκινητόδρομων, η κοπιαστική και επικίνδυνη εργασία σε εργοτάξια βαθειά κρυμμένα κάτω τη γη κάτω απο τις αποχρώσεις του τεχνητού φωτός, σε αντίθεση με την όποια μεταφυσική η μυθολογική προσέγγιση, είναι απλά μία καθημερινότητα.Κανείς δεν θεωρεί οτι ταξιδεύει στα μυστήρια του κάτω κόσμου παίρνοντας το μετρό η μπαίνοντας σε κάποιο τούνελ με το αυτοκίνητο του.Είναι απλά συνηθισμένο.
Σε αυτό το περιβάλλον οι μηχανικοί ήχοι του συρμού,οι απόκοσμοι ήχοι απο τα στριγγλίσματα των μεταλλικών τροχών πάνω στις ράγες,η ρυθμική επανάληψη αφηρημένων ήχων κατά τη διάρκεια της μεταφοράς στο βαγόνι αποκτούν μία ιδιαίτερα σαφή οντότητα που δεν υπάρχει στο λαμπερό φως της μέρας.Οι άνθρωποι, συνήθως σιωπηλοί, απομονωμένοι και ακίνητοι στις αποβάθρες του μετρό η μέσα στο τραίνο, γίνονται δέκτες ενός διαφορετικού ηχοτοπίου που δεν συναντάται αλλού.Σκοτεινό,επαναληπτικό και αφηρημένο, πρίν την έκρηξη της βιομηχανικής επανάστασης του 20ου αιώνα πιθανότατα δεν υπήρχε καθόλου, όπως δεν υπήρχαν και τα μουσικά μέσα γιά να το αναπαράγουν.Το ανόργανο υπόγειο περιβάλλον με τους καλογυαλισμένους η καλυμμένους με πλακάκια και μέταλλο τοίχους αντανακλούν τον ήχο με ένα τρόπο πολύ διαφορετικό σε σχέση με το οργανικό περιβάλλον της φύσης.Ενας ηχοτοπίο που άρχισε να εκφράζεται αρχικά με τα μηχανικά όργανα των καλλιτεχνών του φουτουρισμού και πιό εκτεταμένα με τα synth, και τα samplers λίγο αργότερα . Η ακουστική πίεση των αγωγών εξαερισμού και του αέρα κάτω απο τα βαγόνια του τραίνου καθώς κινείται, η το στρογγυλεμένο ακουστικό βάθος των τούνελ δεν υπήρχε αλλά και δεν μπορούσε να εκφραστεί μεσω κάποιου “παραδοσιακού¨μουσικού οργάνου.Ηταν ο ήχος των αναλογικών synth ο ημιτονοειδής παλμός τα reverbs τα samplers και τα διάφορα εφέ που απέδωσαν πειστικά και αποτελεσματικά αυτό το ηχοτοπίο στο οποίο βυθιζόμαστε καθημερινά χωρίς να το πολυσκεφτόμαστε , περιβάλλοντας και επηρεάζοντας συνολικά τις αισθήσεις μας.